Ένας αλλιώτικος τρόπος
,μια ιστορία για κάθε άλμπουμ .
Σας προτείνω να ακούσετε
αυτό το άλμπουμ εγώ το άκουσα και έγραψα για τα μέρη που με ταξίδεψε .
Kαλλιτέχνης : APPARAT
Tίτλος άλμπουμ : The Devil's Walk
Είδος : Aτμοσφαιρικό , down
tempo
Χώρα : Γερμανία
Ξεκίνησα να περπατώ με το Sweet Unrest σε μια σκηνή με μελωδίες βγαλμένες σαν απο ταινία παιδική με μεταλλικές κιθάρες και χορωδίες αγγέλων ,στην συνέχεια με το Song of los μια μελωδία που φωνάζει στο ήσυχο τοπίο που σε μεταφέρει μέσα από μια απώλεια της φωνής και το παρελθόν .Λίγο πιο κάτω στο Black Water είναι νύχτα και μέσα στο καράβι η μόνη συντροφιά που έχεις είναι τα αστέρια και η μαύρη θάλασσα που όσο την παρατηρείς το κύμα δυναμώνει και σε μεταφέρει στο βυθό , μα εσύ είσαι ατάραχος και το απολαμβάνεις ακόμη και τα αστέρια σε ακολουθούν εκεί κάτω στο ταξίδι . Ξαφνικά ακούς την βροχή να σε ξυπνάει απο το όμορφο όνειρο!
Στο Goodbye σηκώνεσαι απο το κρεβάτι είναι πρωί ο ήλιος αρχίζει να καίει και το μπάσο σου φωνάζει να βγείς έξω και ενώ περιμένεις να δείς την άγρια δύση, μια φωνή σε πάει ταξίδι σε ένα σύγχρονο ινδιάνικο τραγούδι που μιλάει για έναν αποχωρισμό, έτσι εσύ κοιτάς τον καπνό και δεν ξέρεις αν σου λένε αντίο το μόνο που ξέρεις είναι πως νιώθεις κάτι οικείο .Αποφασίζεις να κάνεις λίγα βήματα πίσω και ανοίγεις την πόρτα που βρίσκεται κοντά σου , ξαφνικά είσαι σε άλλη εποχή .
Ξανά μαζί με το Candil De La Calle να σε οδηγεί ίσως σε ένα μακρύ θάλαμο και να αναρωτιέσαι πως θα φτάσεις στο φώς που κείτεται χαμηλά στο τέλος του μυαλού σου .Εδώ ξέρεις πως είσαι ζωντανός , οι ήχοι γίνονται πιο ηλεκτρονικοί πιο τεχνητοί . Για μια στιγμή κλείνεις τα μάτια και περπατάς επάνω σε ένα λεπτό μεταλλικό δάπεδο πολύχρωμο σαν ένα παιδικό μεταλλόφωνο ,ό ήχος που ακολουθεί με τα βήματα σου τώρα σου αρέσει και βρίσκεις την αφορμή να παίξεις .Έτσι χοροπηδάς άναρχα επάνω στο γυαλιστερό αυτό πάτωμα και από την χαρά σου ακούς έγχορδα να πάιζουν, ''Τhe soft voices'' .Συνεχίζεις και στο Εscape είσαι στην άκρη του ορόφου και κοιτάς κάτω τον ουρανό να απλώνεται και να φτάνει στο πράσινο γρασίδι .Πηδάς και τα χέρια σου γίνονται φτερά ,είσαι στον αέρα και φτάνεις σιγά , σιγά στον πράσινο θησαυρό για να μυρίσεις , μετά το ουράνιο ταξίδι σου , το χλωρό και κατά-ζώντανο γρασίδι . Έτσι με το που πατάς το πόδι σου στο πράσινο έδαφος νιώθεις κατ’ ευθείαν την διαφορά που είχε με το μεταλλικό και τα φύλλα από το γρασίδι αγγίζουν τον αστράγαλο σου και σε γαργαλούν το ένα μετά το άλλο και ξαπλώνεις με τα μάτια να κοιτούν τον ουρανό και το μεταλλικό δάπεδο που ίπταται και το συγκρατεί ένα μεγάλο λευκό ζέπελιν που γράφει με τεράστια γράμματα ''ευτυχία''. Πάνω που χαμογελάς, νιώθεις κατά γράμμα την λέξη τις άσπρης φούσκας να διαπερνά τον εγκέφαλό σου καθώς ξεκινάει το Αsh Black Veil και για πρώτη φορά μένεις εκεί στο ίδιο μέρος ξαπλωμένος λίγο πιο βαθειά στο γρασίδι. Ακουμπάς την ξεραμένη γη και σκοτεινιάζει .Δύο τεράστια όμορφα σύννεφα είναι από πάνω σου και σου χαμογελούν καθώς αφήνουν τα δάκρυα ευτυχίας τους να πέφτουν απαλά στην γη και στο πρόσωπό σου παίρνοντας την θέση των δικών σου δακρύων , έτσι ξέρεις πως όσο είσαι εκεί δεν θα κλάψεις . Αυτό σε κάνει να χαμογελάς πιο πολύ και το πρόσωπό σου γίνεται καυτό και φωτεινό σαν ένας μικρός ήλιος και εξατμίζει τις σταγόνες .Δίνει ζωή στο φυτικό σύμπλεγμα γύρω σου και σιγά ,σιγά εσύ γίνεσαι ένα με το γρασίδι και αρχίζεις να συρρικνώνεσαι τόσο πολύ που όλα τα έντομα , θα μπορούσε κανείς να τα μπερδέψει με φίλους σου .
Σταματάς, στο '' Α Bang In The Void '' παγώνεις και παρατηρείς τις τόσο αρμονικές κινήσεις μιας ομάδας μυρμηγκιών που πηγαίνουν σαν βιαστικοί άνθρωποι στο μετρό , αλλά ποτέ δεν πρόκειται να πέσουν το ένα πάνω στο άλλο . Ίσως είναι χιλιάδες μπροστά σου , βαδίζεις αργά και δεν σου δίνουν σημασία , τρέχουν να μαζέψουν τις προμήθειες για το μετά. Αυτό το μετά που το ένστικτο τους , το επέβαλε . Φτάνεις στην άκρη δίπλα στο νερό κάτι σαν ρυάκι περνά από δίπλα σου , πιθανόν να είναι δέκα σταγόνες νερό στον πραγματικό κόσμο ,μα εσύ μπορεί και να πνιγείς αν δεν προσέξεις . Σκύβεις να πιείς νερό και ξεκινά το ''Your House Is My World '' , μόλις κατεβάζεις την πρώτη γουλιά ξαφνικά γυρνάς στο κανονικό σου μέγεθος και παρατηρείς απο ψηλά τα μυρμήγκια. Τότε σκέφτεσαι καλύτερα ότι και αυτά υπάρχουν γύρω σου , δεν είσαι μόνος ,κι αυτά τρέχουν για να επιβιώσουν μόνο που για αυτά , το σπίτι σου είναι ο κόσμος τους και εσύ είσαι ένα δαίμονας που περπατά . (The Devil's Walk )
